Menginjau zaman kanak-kanak aku 28 taun lepas....
Koi masuk tadika umur 5 taun kot....lupe la tak ingat...masa te tadika dekat je dengan rumoh..2 minit jalan kaki...tak macam abang koi pegi sekoloh tadika kene aboh hanto naik moto ke kampung lain...abih sekoloh die pegi rumoh mok tang koi tunggu aboh kome balik keje ambik die...tiap-tiap ari gitu...mase koi te, tadika kat kampung kome dah bukak jadi takyoh pegi sekoloh kat kampung lain...diorang guna balai raya buat sekoloh tadika...
Koi ni pulok jenis takut kat orang, almaklum rumoh jauh dari orang dan jarang-jarang jumpa orang....bukan jauh mana pun, cume ke darat sikit je...sebab rumoh kome bukan tepi tebing jadi memang jaranglah jumpe orang..mule-mule sekoloh mok koi nganto..mule-mule die tunggu...agok-agok koi tok sedor die balik...bila koi tok nampok mok koi mula lah koi risa...gone koi ni?last-last koi ambik opsyen, dok sorang-sorang...cikgu panggil koi pegilah kat cikgu, cikgu ajak makan, koi makan, cikgu suh nyanyi koi bukak mulut sikit...bapoklah pemalunye koi masa te...hik hik....
Tapi lame-lame dah dapat kawan koi beranilah sikit-sikit nak bersuara dalam kelas...hihi...ade sekali te, misi datang sekoloh...biasalah kalo tak gosok gigi, misi nak bagi ubat cacing..huhu...bila misi balik berlari-larilah seme budok-budok masuk kelas..pahte ade sorang budok laki ni terlanggor koi...pahte koi nangehlah, biasalah budok kan bila ade orang berkasor dengan kita mesti nangeh...koi nangeh bukan sebab sakit kena langgor tapi nangeh sebab tengok ade daroh menitik kat lantai...kuat betul koi meraung masa te sampeykan mok koi kat rumoh boleh dengo lah sore koi menjerit..huhu...
Cikgu pun panik, rupe-rupenye idung koi berdaroh....idung koi ni memang kerap berdaroh...tak tahan panas...bila umur meningkat belasan baru ilang penyakit idung berdaroh tu..cikgu terus bawok koi ke bawoh luor kelas...tak lama lepas tu mok koi sampai tanya ngape...mok koi sumbat idung koi dengan daun mende toh koi lupa la...daun tu lah sokmo buat ubat untuk bentikan daroh kuor dari idung...bukan daun sirih...sambil tu cikgu siram kepala koi dengan air...
Dalam masa yang sama, koi nampok budok yang langgor koi te dok termenung tepi tingkap..die rase bersaloh agoknye...huhu...
Dua taun lepas te, masuk darjah satu...sekoloh kome jauh kena naik sampan atau bot nak pegi sekoloh..sebab kome ni kecik lagi, mok kome suruh kome naik bot pegi sekoloh...bile dah besor sikit baru die suruh kome naik perahu (sampan) kayuh sendiri...koi setat naik perahu sendiri masa darjah 5, sebab abang koi masa te dah tingkatan 1...jadinye pagi-pagi die anto koi dengan adik koi dulu naik perahu lepas tu die bawok balik perahu tu sebab die sekoloh tengah ari...tengah ari kang die tinggalkan perahu tu kat satu tempat..lepas tu kome pulok bawok balik perahu tu..petang kang dalam pukul 6 kome pegi jemput die pulok naik perahu....
Bila imbas kembali rase seronok jek, sambil ngayuh perahu boleh main-main air la, petik jambu air la....macam-macam kenangan...pagi-pagi kala ngayuh perahu tu tengoh-tengoh kabus boleh terlanggor perahu orang lain sebab tak nampok...kala air tengoh toho siap terjun dalam sungai...nyelam-nyelam tengok ikan...seronok betul rase masa tu...pastu main hanyut-hanyut dengan perahu tu la...
Tapi kala tiba musim tengkujuh payoh sikit la, nak ngayuh gone sambil pegang payung? tapi kome tak pakai payung..kome pakai baju ujan hand made...haha...plastik beras tu kome potong jadikan telungkup kepala kome...basoh jugekla baju kome...tapi tak kesah punye sebab seme orang gitu...lainlah kalu jatuh tergelincir tepi tebing, abih kotor baju dengan tanoh...kala yang te haa malu sikit sebab nampok sangat tak cekap naik tebing...hahahaha...sebab sape tak jatuh tu kire tererla, ye lah ,tebing tu licin ngat, dah te berlumpur pulok te...
Tapi paling mencabor kala air besor...nak mengayuh tu kena guna tenaga yang kuat nak melawan arus air yang mengalir laju...dah tu kena mudik kulu dulu baru boleh nyeberang kalo dok karang terlajok tempat mendarat...dah tu kena pandey pulok ngelok batang-batang kayu besor yang hanyut...hohoh...memang mencabor sungguhla kehidupan kome masa te...bawok perahu ni kena ade skill..huhu...silap-silap boleh tebelat....hohoh...
Bila petang rodong-rodong datang rumoh ajok pegi main...mainan kome masa te bermusim...kala musim tayang seme main tayang, kala musim rounders seme main rounders, kala musim getoh seme main getoh (tali getoh) bagi yang pompuan, budok-budok laki main bedil, kala musim khemoh seme pakat buat khemoh dari batang tepus...main masok-masok la, main tuju selipor la, tuju tin la...macam-macam...
Aki kome pulok dah sediakan padang court tepi rumoh kome untuk budok-budok remaja main aktibiti berpekdah macam takraw, badminton...kat situlah kome main...kome main sebelum budok-budok besor datang bermain badminton dan takraw..kala dieorang datang main kome lari ke depan rumoh kome pulok...depan rumoh kome masa te padang besor boleh main bolo sepok...bila hari nak gelap baru kome tau balik rumoh masing-masing...kala kome takde aktibiti main-main gitu kome round-round kampung naik basiko sampey ujung kampung...siap lumba-lumba lah...bila dah petang seme berkejor ke kair pulok...seme pakat mandi terjun sungai...macam-macam aksi...nok pulok kala masa te musim sukan olimpik ke...seme pakat buat terjunan samosok la....berenang kuok lentang la, kuok kupu-kupu la...ade yang ikat tali tarzan pada dahan pokok lepas tu terjun...memang seronok betul lah...rase macam nak balik semula zaman te..
Mok koi dulu ajor koi berenang guna nyor komeng...nyor tu boleh buat pelampung agok-agok dah terer lepuk-lepuk kaki dalam air teruih die tolok koi dalam air...hohoh...cemas jugek koi...tapi automatik jadi pandai...hahaha...memule die ajor berenang katok...hahaha..ala, macam katok berenang dalam air tu ha macam tu la....lepas tu pandai-pandaila nak berenang cara lain pulok...huhu...
Itulah kehidupan aku masa kanak-kanak dulu...yelah, aku dibesarkan di kampung di pedalaman...tapi tak adelah pedalaman sangat, masa tu jalan kampung pun masih tanah merah...bukan tak boleh ke bandar ikut jalan tanah merah tu, boleh, tapi berapa kerat sangatlah masa tu yang ade motosikal, kereta apatah lagi boleh dikira...kalau nak ke bandar pun kena naik sampan lepas tu tunggu bas dekat kampung seberang...kalau ade motor dan kereta tu kira dah cukup senang....sebab kebanyakan orang kampung masa tu memiliki sekurang-kurangnya seibiji sampan...sebiji sampan yang dibuat dari batang kayu balak masa tu berharga RM200-300....boleh kata mahal jugak lah...kalu nak murah beli sampan yang diperbuat dari papan kayu....
Tapi sekarang semua dah berubah..jalan kampung tak ade lagi jalan tanah merah, semua dah ade transport sendiri, semua boleh ke bandar dengan kenderaan sendiri, api, air semua dah ade..api masuk sekitar awal 80-an masa aku kanak-kanak lagi sempat jugaklah merasa pakai lampu gasolin dan pelita...air pulak masuk sekitar taun 90-an...jalan ber tar pun tak silap aku dalam taun 80-an....akhir-akhir dah rasanye...
Tapi itulah citernye, zaman berubah, sekitaran berubah, cara hidup pun berubah, cuma sikap kita je tak pernah berubah....errr...ye ke?? aku????hmmmm.....pikir-pikir kan lah.....
Korang tak paham bahasa yang aku guna kan?...inilah bahasa orang Pahang guna pakai..sila tengok kamus di bawah untuk alih bahasa...dalam penulisan aku sebelum ni pun ade jugak aku gunapakai bahasa-bahasa ni...
Alih bahasa :
Koi = Saya/Aku
Kome = Kami
Toho = Cetek
Rodong-rodong = Kawan-kawan
Aki = Datuk
Kair = Sungai
Nyor = Kelapa
Tayang = Galah Panjang
Nyor komeng = Kelapa Tua
Tebelat = Sangkut dalam belukar
Darat = Belakang
Kulu = Menghulu/Ikut lawan arus
